begini ceritanya…
ในสมัยหนึ่ง พระพุทธเจ้าประท ับ
อยู่วัดเชตวัน
เมืองสาวัตถี
ทรงปรารภการทะเล าะ
กันของอำมาตย์ ๒ คน
ได้ตรัสอดีตนิทา นมาสาธก ว่า…
กาลครั้งหนึ่งนา
นมาแล้ว
พระโพธิสัตว์เกิ ด เป็นฤาษีบำเพ็ญเ
พียรสมาบัติอยู่
ป่าหิมพานต์ มีพังพอนตัวหนึ่ ง
อาศัยอยู่ในจอมป
ลวกที่จงกรมของฤ าษีนั้น
และมีงูตัวหนึ่ง อาศัย
อยู่ที่โคนไม้ต้ นหนึ่งใกล้จอมปล วก
นั้น งู
และพังพอนไม่ถูก
กันเป็นคู่อริกั นตลอดกาล
ฤาษีเห็นสัตว์ทั
้งสองทะเลาะกัน
จึงกล่าวถึงโทษข องการทะเลาะ
กันและอานิสงส์
ในการ
เจริญเมตตาแก่สั ตว์ทั้งสอง จนทำ
ให้งู
และพัง
พอนเลิกทะเลาะกั นกลับมา
เป็นมิตรกันในที ่สุด
ถึงกระ
นั้นพังพอนก็ไม่ ไว้ใจงู
เวลางูออกไปข้าง นอกพังพอนก็
จะนอนอ้าปากหันห
ัวออกนอกโพรง แม้หลับก็
ยังนอน
อ้าปากอย ฤาษีเห็นพฤติกรร มเช่น
นั้นของมัน จึงถามมัน
พังพอน..เจ้าได้ ทำมิตรภาพ กับงูผู้
เป็นศัตรูแล้วมิ
ใช่หรือ
เหตุไฉนจึงนอนแย กเขี้ยวอยู่อีกเ
ล่า ภัยที่ไหน จะมาถึ
งตัวเจ้าอ พังพอนตอบว่า ”
พระคุณเจ้า เรา
ไม่ควรดูหมิ่
นศัตรู
ควรระแวงไว้เสมอ ” แล้วกล่าว
เป็นคาถาว่า ”
บุคคลพึงระแวงภั ยในศัตรูไว้ก่อน
แม้ในมิตรก็
ไม่ควร
ไว้วางใจ ภัยที่เกิดขึ้นจ
ากมิตรย่อมกัด อยู่อย่างสันติจ
นตราบสิ้นชีวิต. ..
Semoga kita bisa ambil
hikmah dari kisah ini..
from:
https://www.jasakom.com/kisah-mengharukan-seorang-gadis-di-thailand/